آقایان :صمد رنجبرکریمیان - فریدون پورباقریان- مشدعلی عبدی بهروز -عظیم نمکی - حاج محمود آقانژاد -

و  احدآقا رنجبر کریمیان

آقایان : حاج علی مهدی پور و پسر محترمش -

مرحوم مش جعفرآقا حقیقیان ( مداح بابصیرت اهل بیت علیهم السلام ) و حاج احدآقا شجری اقدم

آقایان :

حاج احد شجری-محمدعبدی بهروز-....-حاج رسول درخشان -حاج کربلامحمد فلاحی-رحیم و حاج محمودآقانژاد -و .....

نشسته ها آقایان : حاج علی و احد مهدی پور -حسن آقا خرازی و ...

( لطفا اگر از اسامی عکس اطلاعی دارید با ردیف و مرتب ، سال وقوع و محل دقیق آن و ایام مربوطه ،

بنده را یاری کنید  و یا با ایمیل و یا در قسمت نظرات مرقوم فرمایید ))

دو نفر آخر از چپ آقایان : حمید قاسملوی آخونی - احد فرحناک ( مربیان با سابقه تنیس )

احدآقا فرحناک دارای مقام درجه یک انفرادی تنیس

از سمت جلو آقایان : جعفر شغلی-دکترجلیل حقیقیان-بهروز خیراللهی-احمد علومی-شهیدصمد دانش

ردیف دوم:حسین بنی طاهری-حسن زنده باد_...._ ...._ علیرضاشادبافی

ردیف سوم :... - غلامحسین آژیری-....-.....-.......-

ردیف چهارم :احدعلیپور-بهروز جعفری ارسی-صمد فرقه قراملکی-مهدی ...- .......

ردیف پنجم : ................. محمدحسین اسماعیل پور و عباس علیزاده

ردیف آخر :...........- میرعزیزمیرقاسمی -میرحمید بابایی  و یحیی باغبان آژیری

اگر از نام تیم و سال آن  (همه اسامی) اگر اطلاعی دارید لطفا در زیر و در قسمت نظرات بنویسید

ایستاده هااز راست آقایان : احمد نیک نیاز-صمد رنجبر-مرحوم صابرنیک نیاز-محمود علیپور-یحیی باغبان-

حسین ابوعلی-احد رنجبر-خسرو نصیب پور(معاون مدرسه نوبری)-مرحوم حاج احمدرسولی-

مرحوم حاج اکبرمحمدعلی زاده-رضا وندا

نشسته ها از راست آقایان :علیرضا ابوعلی- ... - .... - .... - .... - جواد باغبان پور

کربلا مجید آقا مایلی ، ( جواد یساری محله )

آقایان فرحناک و عبدالعلی زاده

آقا صابر ، فرزند برومند آقا فرج محمدی و پسرخواهر مرحوم آقاعلیرضا رضایی

کسبه کار بلد و با انصاف محله ، اول آخونی بطرف شهرک امام

نجار با سابقه محله

مرحومین : آقای علیرضا رضایی و آقای میریوسف دلپاک و صبیه ایشان

پشت سرشان جوانان محترم محله آقایان : زنده باد-حاج اسدپور-محمدعلی زاده-اولادعلی

اتوبوس های مسافری زمان قدیم محله آخونی

یادش بخیر ....  

دهه های چهل بود . آنوقتها  اتوبوس واحد به آن معنای خاصی فعلی وجود نداشت .  

" محله آخونی " از میدانگاه  -  میدان انتقال خون فعلی – به دو راه  اصلی تقسیم می شد .  

راه سمت راست مستقیما به " محله قراملک  " ، که آنوقت ها از کوچه باغهای سرسبز و   

راه خاکی رد می شد ، منتهی می شد و راه سمت چپ نیز به " محله شنب غازان  ".  

اتوبوسی از محله قراملک  و از راه محله آخونی به سمت بازار می رفت و این تنها وسیله   

حمل و نفل اهالی محله قراملک و آخونی  به مرکز شهر بود .  

دو  نفر از اهالی با معرفت و مهربان  قراملک  ، به نامهای :آقا مش نقی و آقامش یوسف  

 (رحمت اله علیهم ) که باهم روی این اتوبوس کار میکردند ، صاحب این اتوبوس بودند   

  و هر روز با حمل افراد و حتی حیوانات خانگی آنها از قبیل : مرغ و خروس و گوسفندان   

کوچک آنها ، کمک اهالی بودند .  

یادم می آید که از افراد بزرگتر نفری یک ریال و از بچه ها هر نفری نصف آن ( ده شاهی )   

پول  بلیط میگرفتند و چون آن موقع بلیط چاپ نکرده بودند ، پول نقد میگرفتند .   

اتوبوسهای قبل از اتوبوسهای زردرنگ ، اتوبوسی آبی رنگ  از نوع اتوبوسهای فیلم " اتوبوس "

ساخته ی یداله صمدی بودند و آنجورکه یادم مانده  رنگ آبی داشت . چه کیفی می کردیم

وقتی سوار آن می شدیم .

( اتوبوس اولیه " قراملک - آخونی - بازار " ، عین همین اتوبوس بود )

حتما جای مان دم پنجره بود تا با ولع زیاد منظره های اطراف را تا خود بازار از پنجره سیر 

 می کردیم . اگر جایی برای نشستن پیدا نمی شد مسقیما و با رد شدن از لابلای پای افراد ،   

خودمان را به نزدیکی  آقا مش نقی – راننده – می رساندیم تا  نحوه رانندگی  او را ببینیم .   

رانندگی را با اشتیاق تمام تماشا می کردیم . یعنی از بچگی عشق ماشین بودیم . 

یادم می آید که حتی وقتی با اتوبوس های بین شهری به مسافرت مشهد می رفتیم حتما   

حواس من به دنده عوض کردن های راننده و اینکه موقع دنده عوض کردن ، آقاراننده چه

چیزهایی را همزمان باهم انجام می داد ، بود .   

یادش بخیر ، آقا مش نقی و همکارش یک کیسه چرمی قرمز رنگی تهیه کرده بودند و از   

کمربند شلوار خود ( مثل کیف موبایل ) به کمرشان می بستند و خرده پول های مسافران

را به داخل آن می ریختند . 

   ******************************

( اتوبوس بعدی قراملک - آخونی - بازار )

خط 15 آخونی

اواسط دهه چهل  بود که اتوبوسی نسبتا جادار و زردرنگ  و با دماغه مثلثی  شکل خریداری    

کردند که به آنها بنز آلمانی هیتلری می گفتند .    

درب جلویی بوسیله یک شیر بادی باز و بسته می شد . یعنی وقتی شیر را به سمت راست   

 می پیچاندی ، درب جلو با صدای " چیس س س..." مانندی در داخل بدنه ی اتوبوس به سمت   

 عقب  کشیده می شد و باز می شد و با پیچاندن به سمت دیگر ، درب بسته می شد .
 

نزدیک به دهه پنجاه ، از افراد محله مان هم یکی از همان اتوبوسهای بنز زردرنگ آلمانی 

- کمی تمیزتر از اتوبوس قراملک -را با شراکت سه بزرگ و ریش سفیدان به رحمت خدا رفته :  

(مرحوم حاج علی بقال رسولی آژیری-حاج حسین آقا علیون آخونی-حاج حسن آقا نیک نیازی) 

از همان اتوبوس های زردرنگ آلمانی ، ولی خیلی تمیز و زیبا و با تمام صندلی های 

 قرمز رنگ خریدند .

( اولین اتوبوس متعلق به  آخونی دقیقا شبیه این اتوبوس بود )

دیگر سر از پا نمی شناختیم که محله ی ما هم دارای اتوبوس مخصوص  

به خود شده است . ایستگاه اصلی اتوبوس جدیدمان جلوی قهوه خانه مش حسن قهوه چی   

و درب دوم مدرسه نوبری و با نام "  ایستگاه  خط 15 حسن آباد  "  بود .   

 وقتی از بازار می آمد بعد از پیاده کردن مسافران در همین ایستگاه منتظر پرشدن مجدد  

می شد .رانندگی اتوبوس محله آخونی را افراد بیشتری به عهده داشتند  ، اما از میان آنها 

مرحوم آقای حاج علی اکبر تقی پور ( اکبر اوشقودا ) و حاج علی زارع رجبی (شوفرمشدعلی) 

آقای حبیب نیک نیازی فرزند مرحوم حاج حسن آقا و آقای علی علیون فرزند مرحوم  

حاج حسین آقا و نیز یک سید اهل قره آغاج  بود .  

ایستگاه این اتوبوس در بازار در خیابان تربیت غربی بود  و اهالی بعد از خریدهایشان ، به این   

خیابان برای سوار شدن و برگشت به آخونی می رفتند .                           

       ************************* 

اتوبوس خط واحد تبریز

 

تقریبا در این زمانها بود که کم کم اتوبوس های واحد بطور رسمی در تبریز شروع بکار کردند .  

 اتوبوسهای آن بنز جدید و موتورشان در عقب بود .  دیگر اتوبوس های محلات برای امرار معاش  

صاحبان آن صرف نمی کردند که ناچارا فروختند . 

  و اتوبوس هایخط واحد تبریز از آن زمان بطور رسمی جایگزین آنها شدند .                    

و بدین ترتیب افسانه  اتوبوسها ی محله های آخونی و قراملک به پایان رسید . 

*******************  

( اتوبوسهای بین شهری ایران ناسیونال )  

برای مسافرتهای بین شهری از همان اتوبوسهای جدیدی که برای خط واحد تبریز در نظر گرفته  

شده بود ( بنز آلمانی بدون دماغ ) ، با اضافه کردن تجهیزاتی نسبتا مدرن آن زمان ، در شرکتهای    

مسافرتی استفاده می شد .  

چند شرکت مسافربری با نامهای مختلف از این اتوبوسها استفاده میکردند :

تبریزنو - میهن تور – میهن نور - میهن نورد - ترانسپورت شمس العماره – ایران پیما – ایران ترانزیت

 لوان تور - تی بی تی و ...

و دفاتر بلیط فروشی آنها در خیابان فردوسی و سه راه فردوسی بطرف چهارراه شهناز بودند .  

                                                   حیف و صد حیف سادگی آن زمان                    

حکم کمربند قهوه ای آقا پیمان فتحی - فرزند برومند علی آقا

پدر محترم آقا پیمان و احمدآقا و احد آقا فتحی

هم محله ای ساکن سردرود  - ( فرزند مرحوم آقا میرزامحمد )

رواق منظر چشم من آشیانه توست      کرم نما و فرود آ که خانه ، خانه ی توست

( زنى كه در هر کاری بسم الله الرحمن الرحيم می گفت )

   در تحفةالاخوان حكايت شده است :

   مردى منافق زن مؤمنى داشت كه در تمام امور خود به اسم باریتعالى مدد می جست و در

  هر كار «بسم الله الرحمن الرحيم» می گفت . 

  شوهرش از  توسل و اعتقاد او به بسم الله بسيار خشمناک می شد و از منع او چاره نداشت 

  تا آنكه روزى كيسه كوچكى از زر را به آن زن داد و گفت او را نگاه بدارد !

  زن كيسه را گرفت و آن را در پارچه اى پيچيد و آن را با گفتن «بسم الله الرحمن الرحيم» در 

  مكانى پنهان نمود . 

  فرداى آن روز شوهرش كيسه را سرقت نمود و به دريا انداخت تا آنكه او را بى اعتقاد و

  شرمنده  كند  .

  پس از انداختن كيسه در دريا به دكان خود نشست  .  در بين روز صيادى دو ماهى  بزرگ

آورد که بفروشد .  مرد منافق آن دو ماهى را خريد و به منزل خود فرستاد كه زنش غذايى

  از براى شب او طبخ كند .

  چون زن شكم يكى از آن ماهيان را پاره نمود كيسه را درميان شكم ماهی ديد !

  بسم الله گفت و آن را برداشت و در مكان اوّل گذاشت . چون شب شد و شوهرش به منزل آمد

  زن ماهيان بريان را نزد او حاضر ساخته، تناول نمودند .آنگاه مرد گفت: كيسه زر را كه نزدت

   به امانت گذاشتم بياور . آن زن برخاسته «بسم الله ا لرحمن الرحيم» گفت و کیسه  را در

  پيش شوهرش گذاشت . مرد از مشاهده کیسه بسيار تعجب نموده و از این کار شگفت انگیز

  سجده الهى را به جاى آورد و از جمله  مؤمنان گرديد .

گویند روزی دزدی در راهی ، بسته ای یافت که در آن چیز گرانبهایی بود و  دعایی نیز همراه آن

پیوست بود . آن شخص صاحب بسته را جسته و آنرا به صاحبش برگرداند .  

  او را گفتند : چرا این همه مال را از دست دادی ؟ گفت :      

صاحب آن مال عقیده داشته که این دعا مال او را حفظ می کند که دعا را به دستمال بسته بود.         

من دزد مال او هستم ، نه دزد دین او ، اگر آن را پس نمی دادم و درعقیده صاحب آن مال خللی

می یافت آن وقت من دزد باورهای او نیز بودم و  این کار دور از انصاف است .

مرحوم حاج حمید تقی پور - آقاکریم فرحناک و برادرزاده اش و محمدباقر آقا

جلوی قهوه خانه حسن آباد

آقایان : دکترمحمود علیپور نیاز -حاج اکبر محمد علی زاده -مرحوم صابر نیک نیاز -

محمدعلی نیک نیاز -مرحوم عسگر پورنیازی - حمید حقیقیان

آقای حاج اسماعیل عظیمی فلاحی - ابوی آقا محمد

پشت سر ایشان کوره آجرپزی جنب شهرک امام که دودکش آن پیداست

آقا محمدعلی پسر آقا مش محمد بقال که حدود چهل سال پیش به تهران رفته اند

آکربلارضا ، مرد خوش تیپ محله - کوهنورد بنام آخونی

قوشداشی قدیم بطرف شهید شریفی و آخونی